Περηφανη αλλα αδυναμη: η Ελλαδα που αγαπω. (Proud, but powerless the Greece that I love)

Του John Humphrys

 

Πηγή : www.telegraph.co.uk

 

Μετά από ένα χρόνο με διαμάχες χωρίς προηγούμενο, η Ελλάδα, το κακό παιδί της Ευρώπης, αξίζει περισσότερη συμπάθεια παρά κριτική.

Η Ελλάδα παραμένει το κακό παιδί της Ευρώπης. Αν μείνει προσκολλημένη στο ευρώ, θα τραβήξει πιθανότατα τελικά στο βυθό και του υπόλοιπο της ευρωζώνης. Αν χρεοκοπήσει και δεν ανταποκριθεί στα βαριά χρέη της, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα βυθιστούν στο χάος.

Αλλά κάντε λίγο υπομονή πριν αρχίσετε να λιθοβολείτε αυτό το “κακό παιδί”. Είναι η ώρα να μπει ένας άλλος παράγοντας στο παιχνίδι. Περιγράφει τον εαυτό του ως μάστερ των ψευδαισθήσεων, ως έναν θαυματοποιό και θα προσπαθήσει να σας πείσει να μην πιστεύετε σε κάτι πριν το δείτε με τα μάτια σας. Θα αποδείξει ότι η Ελλάδα αξίζει τελικά την συμπάθεια σας και όχι την καταδίκη σας. Κυρίες και κύριοι, εγώ είμαι αυτός ο θαυματοποιός.  

 

Πριν επιχειρήσω το ακατόρθωτο, πρέπει να δηλώσω πρώτα κάτι ενδιαφέρον. Έχω ένα σπίτι στην Πελοπόννησο και ο γιος μου ζει με την αξιαγάπητη Ελληνίδα γυναίκα του και τα παιδιά τους στην Αθήνα. Οπότε νιώθω στοργή γι’ αυτή την εξαγριωμένη χώρα. Και επειδή είμαι σταθερός επισκέπτης της τα τελευταία 20 χρόνια, έχω καταφέρει να την δω τόσο στα καλύτερα όσο και στα χειρότερά της, ποτέ όμως σε τόσο άσχημη κατάσταση όπως τον τελευταίο χρόνο. Τα χειρότερα μπορούν να συνοψιστούν σε δύο λέξεις. Η μία είναι η διαφθορά, η άλλη η ανικανότητα.

Στην κορυφή του οικοδομήματος της διαφθοράς είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες που κατάφεραν να γίνουν βαθύπλουτοι εις βάρος του έθνους. Το να συγκρίνετε τους διεφθαρμένους πολιτικούς των χωρών σας με αυτούς της Ελλάδας είναι σαν να συγκρίνεις ένα ζωηρό αγοράκι που κλέβει απ’ το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του μια σοκολάτα με τον αρχηγό της μαφίας που θα σε καθαρίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα επειδή δεν του έδειξες τον απαραίτητο σεβασμό.

Ελληνικη κριση: τι θα ελεγαν οι αρχαιοι; (Greek crisis: what would the ancients say?)

Του Christopher Torchia

Πηγή: THE ASSOCIATED PRESS

Περισσότεροι από 200 φιλόσοφοι από όλο τον κόσμο αψήφησαν απεργίες και διαδηλώσεις στην Ελλάδα κάποιους μήνες πριν για να συμμετάσχουν σε ένα φόρουμ που είχε να κάνει με θέματα σκέψης.

Για τους διοργανωτές, το γεγονός στέφτηκε με επιτυχία. Ένα σημάδι ότι η ζωή συνεχίζεται παρά την οικονομική δυσχέρεια και τις αντιλήψεις στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα είναι ένα βήμα πριν την αναρχία.

Ήταν επίσης μια νίκη για την σκέψη σε μια στιγμή όπου τα debates της χώρας κυριαρχούνται από ανούσια σλόγκαν. Εξάλλου, οι διαβόητοι αρχαίοι διαλογιστές  της Ελλάδας έχτισαν τα θεμέλια της δυτικής φιλοσοφίας, ενώ η φιλοσοφία τους θεωρείται μια ανεξάντλητη πηγή εθνικού πλούτου ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης.

«Μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι φιλόσοφος είναι κάποιος που κάθεται στον Όλυμπο και συλλογίζεται διάφορες αφηρημένες έννοιες» λέει ο Στάθης Ψύλλος, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Εμείς οι φιλόσοφοι έχουμε την υποχρέωση να πούμε ‘Κοιτάξτε, τα χρήματα, το κέρδος και το έλλειμμα είναι σημαντικά αλλά είναι και οι άνθρωποι επίσης’».

Ο πληθυσμός 11 εκατομμυρίων της Ελλάδος αντιμετωπίζει σωρεία ερωτημάτων σχετικά με την αλλαγή, τις αξίες, την ατομική και εθνική ταυτότητα και το μέλλον που επιθυμεί ο λαός.

Τι απαντήσεις θα μπορούσαν άραγε να δώσουν οι αρχαίοι φιλόσοφοι; Είναι οι αντιλήψεις τους, οι οποίες διαμορφώθηκαν περισσότερο από 2000 χρόνια πριν, όταν η Ελλάδα ήταν υπερδύναμη και όχι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, ακόμα και σήμερα σχετικές;

Με τις δουλειες στην Αθηνα να σπανιζουν, οι Ελληνες επιστρεφουν στη φυση (With Work Scarce in Athens, Greeks Go Back to the Land)

Της Rachel Donadio

Πηγή: www.nytimes.com

Χίος, Ελλάδα – Ο Νίκος Γαλανός και η Αλεξάνδρα Τριχά, 31 ετών και οι δύο, εκπαιδευμένοι γεωργοί, ήταν απογοητευμένοι με το να δουλεύουν για ελάχιστα λεφτά σε βραχυπρόθεσμα συμβόλαια στην Αθήνα, όπου οι δουλειές είναι σπάνιες και το κόστος διαβίωσης υψηλό. Έτσι, την τελευταία χρονιά αποφάσισαν να αναλάβουν ένα νέο εγχείρημα: την καλλιέργεια βρώσιμων σαλιγκαριών για εξαγωγή.

Καθώς η κατεστραμμένη οικονομία της Ελλάδας χώνεται βαθύτερα στην άβυσσο, το ζευγάρι παίρνει μέρος στην μεγάλη έξοδο των Ελλήνων οι οποίοι συρρέουν στην επαρχία ψάχνοντας στο πλούσιο αγροτικό παρελθόν της χώρας έναν οδηγό για το μέλλον. Αναγνωρίζουν ότι είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, με πολύ περισσότερη χειρωνακτική εργασία από όση είχαν ποτέ φανταστεί, σαν φοιτητές, ότι θα έκαναν. Αλλά σε μια χώρα που λιμοκτονεί εξ’ αιτίας της λιτότητας ενώ παράλληλα ταλαντεύεται στο χείλος της αφερεγγυότητας, το στοίχημα αυτό μοιάζει να είναι αρκετά καλό.  

Ο κ. Γαλανός και η κ. Τριχά επέλεξαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους την Χίο, ένα νησί του αιγαίου το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στην Σμύρνη της Τουρκίας παρά στην Αθήνα. Έστησαν την φάρμα τους χρησιμοποιώντας 50.000€ από τις αποταμιεύσεις των οικογενειών τους. Η επένδυσή τους δεν έχει αποδώσει ακόμη αφού η πρώτη συγκομιδή θα γίνει αργότερα μέσα στο χρόνο, αλλά το ζευγάρι είναι αισιόδοξο για την απόφαση που πήρε.

«Όταν μιλάω με συγγενείς και φίλους στην Αθήνα μου λένε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο», λέει η κ. Τριχά καθώς βαδίζει μέσα στο θερμοκήπιο της όπου χιλιάδες σαλιγκάρια κινούνται ανάμεσα σε σειρές υγρών ξύλινων σανίδων, «Γι’ αυτό πιστεύω ότι η επιλογή που κάναμε είναι σωστή».

Η ανεργία στην Ελλάδα είναι τώρα κοντά στο 18%, ενώ παρουσιάζεται αυξημένη στο 35% για νέους ανθρώπους ηλικίας 15-29, πολύ υψηλότερα από τα αντίστοιχα 12% και 24% στα τέλη του 2010. Αλλά ο αγροτικός τομέας είναι από τους λίγους που δείχνουν να κερδίζουν έδαφος από το ξεκίνημα της κρίσης, προσθέτοντας 32.000 θέσεις εργασίας μεταξύ 2008 και 2010, τις οποίες κατά κύριο λόγο κατέλαβαν Έλληνες και όχι αλλοδαποί εργάτες, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του πανελλήνιου συνδέσμου αγροτικών συνεταιρισμών.

«Η μεγαλύτερη αύξηση σημειώνεται στους ανθρώπους ηλικίας 45-65 ετών», λέει ο Γιάννης Τσιφόρος διευθυντής του συνεταιρισμού. «Αυτό μας δείχνει ότι είχαν μια άλλου είδους απασχόληση στο παρελθόν».

Στην Ελλάδα όπως και οπουδήποτε αλλού στη Μεσόγειο, οι περισσότερες οικογένειες έχουν επενδύσει πολλά στο real estate και στην γη, τα οποία θεωρούνται πολύ πιο σταθερά από τις χρηματοοικονομικές επενδύσεις και έτσι είναι κοινό ακόμα και για τους χαμηλόμισθους Έλληνες να έχουν κληρονομήσει κάποια ιδιοκτησία από την οικογένειά τους. Έτσι, καθώς οι καιροί δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, πολλοί Έλληνες αποφασίζουν ή εξαναγκάζονται να καταφύγουν σε αυτή την τελευταία γραμμή άμυνας.

Οι εγγραφές στα αγροτικά σχολεία παρουσιάζουν επίσης αυξητική τάση. Ο Πάνος Κανέλλης, πρόεδρος της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής στην Θεσσαλονίκη, η οποία ιδρύθηκε το 1904 και προσφέρει από νηπιαγωγείο μέχρι λύκειο καθώς και διαρκή εκπαίδευση στην διατηρήσιμη γεωργία, αναφέρει ότι οι αιτήσεις τριπλασιάστηκαν τα τελευταία δυο χρόνια ενώ οι εγγραφές σε τμήματα όπως η τυροκομία και η οινοποιία αυξήθηκαν επίσης.

Ο κ. Κανέλλης αναφέρει ότι πολύ συχνά νέοι άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτόν και λένε «Έχω 2 στρέμματα από τον παππού μου σε αυτό το μέρος. Μπορώ να κάνω κάτι με αυτά;». Ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων κάνει στον εαυτό του την ίδια ερώτηση και κάποιοι αποφασίζουν ότι μπορούν. «Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι θα κάνουν το ίδιο», λέει η κ. Τριχά, «Στις μεγαλουπόλεις δεν υπάρχει μέλλον γι’ αυτούς. Για τους νέους ανθρώπους, οι μόνες επιλογές που υπάρχουν είναι είτε η επαρχία είτε το εξωτερικό».

Αν οι πρόσφυγες των πόλεων περιμένουν μια εύκολη ή ειδυλλιακή διαβίωση στην επαρχία θα εγκαταλείψουν πολύ γρήγορα τέτοιες αντιλήψεις. Το 2006, ο Βασίλης Μπάλας και η γυναίκα του, Ρούλα Μπούρα, 36 ετών και οι δύο, άφησαν τις δουλειές τους στην Αθήνα, όπου αυτός δούλευε σαν διαχειριστής περιεχομένου σε ένα web site και αυτή στο marketing, για να μετακομίσουν στη Χίο, τον τόπο καταγωγής των παππούδων του.

Αυτό έγινε πριν την οικονομική κρίση, αλλά ήθελαν μια αλλαγή και αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην καλλιέργεια μαστιχόδεντρων, τα οποία ευδοκιμούν μόνο στη νότια Χίο και παράγουν ένα μοναδικό ρετσίνι το οποίο περισυλλέγεται και κρυσταλλοποιείται για την παραγωγή λικέρ μαστίχας, τροφίμων, κεριών και σαπουνιών.

«Ήταν μια προσωπική απόφαση» λέει ο κ. Μπάλας, «Σκεφτόμασταν να μετακομίσουμε από την Αθήνα και ένας φίλος μας είπε ότι η γιαγιά του παράγει περίπου 100 κιλά μαστίχας έχοντας για βοήθεια μόνο το γαϊδουράκι της». Μια συγκομιδή για την οποία ένας παραγωγός μπορεί να κερδίσει περίπου 20 ευρώ ανά κιλό. Αλλά το ζευγάρι ανακάλυψε ότι η καλλιέργεια μαστίχας είναι πολύ δυσκολότερη απ’ όσο περίμενε. Έτσι, αν και έχουν ήδη περίπου 400 μαστιχόδεντρα σκέφτονται να επεκταθούν και στον αγροτουρισμό για να τα βγάζουν πέρα. Τέτοια εγχειρήματα (συμπεριλαμβανομένου και ενός νεοσύστατου συνεταιρισμού κρασιού στην Χίο, ο οποίος επιδιώκει να επαναφέρει στη ζωή μια αρχαία ποικιλία σταφυλιού, το χιώτικο κρασσερό) αποδεικνύουν ότι τόσο ο τουρισμός όσο και η γεωργία μπορούν να αποφέρουν κέρδη.

Κάποιοι νέοι Έλληνες επιστρέφουν όχι στην στεριά αλλά στην θάλασσα, συμμετέχοντας σε μια άλλη αξιοσέβαστη βιομηχανία. Απ’ το 2008, ο αριθμός των αιτήσεων σε ναυτικά σχολεία ανά την Ελλάδα 4-πλασιάστηκε σε σχεδόν 7.000, σύμφωνα με το Υπουργείο Ναυτιλίας.

Ο Γιάννης Μένης, 27 ετών, από τη Χίο, αναφέρει πως είχε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα μπροστά του σαν πυρηνικός φυσικός. Αλλά δυστυχώς για το διδακτορικό του, δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει οικονομικά στις σπουδές του και αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του σαν μηχανικός πλοίων, υπεύθυνος για την συντήρηση τους. Ο κ. Μένης ξεκίνησε το ναυτικό σχολείο στην Χίο τον Σεπτέμβρη. «Η οικογένειά μου ήταν αντίθετη στην επιθυμία μου να εγγραφώ. Με ρωτούσαν. Σπούδασες όλα αυτά τα χρόνια για το τίποτα;» λέει. «Δεν είπα σε κανέναν στο πλοίο για το επιστημονικό μου παρελθόν», ενώ προσθέτει, «Στην Ελλάδα το να είσαι υπέρ καταρτισμένος  θεωρείται πλέον μειονέκτημα».

Σε μια τέτοια περίσταση όπου η κρίση χρέους έχει διαβρώσει τα πρόσφατα οικονομικά κέρδη της χώρας, ίσως και τελεσίδικα, γίνεται μεγάλη κουβέντα για το αν η επιστροφή στην στεριά ή στην θάλασσα είναι βήμα εμπρός ή πίσω.

Η κ. Τριχά ξέρει τι της γίνεται. «Οι γονείς μας ήταν από την επαρχία. Ήταν αγρότες όταν ήταν νέοι. Διάβαζα για να αποφύγω να γίνω αγρότης. Αυτοί ήταν δάσκαλοι. Και ύστερα η κόρη τους σπούδασε για να καταλήξει να γυρίσει πίσω και να γίνει αγρότης» λέει. Παράλληλα προσθέτει, « Για μένα είναι βήμα μπροστά, αφού πιστεύω ότι έχουμε παραμελήσει τη γη».

Ο Γιάννης Μακριδάκης, 40 ετών, είναι ένας Έλληνας συγγραφέας του οποίου το έργο θίγει θέματα παράδοσης και θρησκείας, αντιπροσωπεύει μια διαφορετική τάση προσφύγων με μια περισσότερο πολιτική χροιά. Λέει ότι μετακόμισε από την Αθήνα στη Χίο το 2010 σαν μια πράξη άμυνας ενάντια στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα το οποίο θεωρούσε μη διατηρήσιμο. Αγόρασε γη και καλλιεργεί τα δικά του λαχανικά. «Ήθελα να ζήσω την ασήμαντη ζωή μου σαν ένας κανονικός άνθρωπος ανάμεσα σε άλλους. Σύμφωνα με τον παλαιό τρόπο ζωής όπου οι άνθρωποι δούλευαν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες».

Άλλοι βρίσκουν την τάση αποθαρρυντική. Στο μεσαιωνικό χωριό Μεστα, η Γεωργία Πούμπουρα, 73 ετών, στέκεται κάτω από μια κληματαριά έξω από το πέτρινο σπίτι της και κουβεντιάζει με φίλους. Λέει ότι μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Αθήνας, όπου μεγάλωσε την οικογένειά της και το χωριό της όπου μεγάλωσε μέσα σε φτώχεια και όπου η μηνιαία σύνταξή της, η οποία μειώθηκε ατά πολύ χάρη στο πλάνο λιτότητας της κυβέρνησης, της φτάνει για περισσότερο καιρό.

«Έχω τρείς γιους» λέει, «ο ένας είναι πολιτικό μηχανικός, ο άλλος ηλεκτρολόγος μηχανικός και ο άλλος μηχανολόγος μηχανικός, όλοι τους άνεργοι. Περνάνε δύσκολες στιγμές στην Αθήνα. Εδώ προσπαθούμε να τα βγάζουμε πέρα αλλά ξοδεύουμε λιγότερα» λέει για τον εαυτό της και τον άντρα της ο οποίος είναι επίσης συνταξιούχος. Δηλώνει όμως ότι θα απογοητευτεί πολύ εάν οι γιοί της επιστρέψουν στην Χίο. «Δούλεψα τόσο σκληρά για να σπουδάσω τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Δεν θέλω να γυρίσουν πίσω. Θα πήγαινε στράφι όλη αυτή η προσπάθεια».

Πέρα από τους αριθμούς, αυτή η επιστροφή της Ελλάδας στις αγροτικές της ρίζες αντιπροσωπεύει μια νέα τάση από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, μια εσωτερική στροφή, ένα είδος εθνικής υπερηφάνειας σε απάντηση της γενικής κατήφειας. Ο Δημήτρης Καλούπης, ο οποίος άφησε τη δουλειά του χτίστη 20 χρόνια πριν, κατά την διάρκεια των χρόνων της άνθησης, είναι τώρα γεωργός πλήρους απασχόλησης, μεγαλώνει τα δικά του ζώα και λαχανικά ενώ του ανήκει και μία τοπική ταβέρνα. Λέει ότι πιστεύει πως η Ελλάδα θα ξεπεράσει και αυτή την κρίση όπως έκανε και με τόσες άλλες στο παρελθόν.

«Διαδώσαμε τον πολιτισμό στον πλανήτη και θα τον πάρουμε πάλι πίσω». Αν η ελληνική οικονομία έχει μια πραγματική πτώση χωρίς επιστροφή τότε, « Θα πάρω μια πέτρα, θα την στύψω και από το νερό που θα βγει θα κάνω πιλάφι και θα ταΐσω ην κόρη μου. Θα τα καταφέρουμε». 

Η εκρηξη της οικονομιας της Αυστραλιας και η ελλειψη εργατων προσελκυει τους Ελληνες. (Australia’s Booming Economy and Shortage of Workers Attract Greeks)

Των Geoffrey Rogow και James Glynn

Πηγή : The Wall Street Journal

Σύδνεϋ – Έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα αβέβαιο οικονομικό μέλλον στην πατρίδα τους, όλο και περισσότεροι Έλληνες κάνουν το 20-ωρο ταξίδι για την Αυστραλία σε αναζήτηση δουλειάς.

Οι βραχυχρόνιες αφίξεις Ελλήνων έχουν αυξηθεί κατά 21% (περίπου 4.000 άνθρωποι), το 6-μηνο που τελείωσε στις 30/11, συγκρινόμενο μα τις αφίξεις τις αντίστοιχης περιόδου 2 χρόνια πριν, σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της Αυστραλίας. Το νούμερο αυτό είναι και το μεγαλύτερο της δεκαετίας.

Αντίθετα με την Ελλάδα, και το 17% του ποσοστού των ανέργων της, η οικονομία της Αυστραλίας ανθεί. Η έκρηξη της ζήτησης ορυκτών εκ μέρους της Κίνας οδήγησε σε έλλειψη καταρτισμένων εργατών και σε ποσοστό ανεργίας μόλις 5%.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας διευκόλυνε τις διαδικασίες απόκτησης άδειας εργασίας για να προσελκύσει 125.000 καταρτισμένους μετανάστες τον επόμενο χρόνο ώστε να καλύψει τα κενά σε ανθρώπινο δυναμικό. Ακόμα και οι οδηγοί φορτηγών στα απομονωμένα ορυχεία της δυτικής Αυστραλίας κερδίζουν περίπου 200.000$ ετησίως.

Η Αυστραλία αποτελεί φυσικό προορισμό για τους Έλληνες ακλουθώντας ένα κύμα μετανάστευσης εκεί μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Αυστραλοί με ελληνικές ρίζες φτάνουν τώρα τους 360.000 σε συνολικό πληθυσμό 22 εκατομμυρίων. Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα έξω απ’ την Ελλάδα μετά τις Η.Π.Α, την Κύπρο και το Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με απογραφή του 2006.

Η ροή των Ελλήνων στην Αυστραλία δεν αντανακλάται ακόμα σε επίσημα στοιχεία. Πρωταρχικός προορισμός όσων άφηναν την Ελλάδα ήταν η Γερμανία για το πρώτο μισό του 2011, σύμφωνα με την γερμανική στατιστική υπηρεσία και την ελληνική κυβέρνηση. Όμως, το κύμα των βραχυχρόνιων αφίξεων σηματοδοτεί μια ενδεχόμενη αύξηση μεταναστών στο μέλλον, λένε οι ειδικοί.

Τον Σεπτέμβρη, η πρεσβεία της Αυστραλίας στην Αθήνα φιλοξένησε ένα forum εργασίας, για το οποίο πάνω από 10.000 άνθρωποι ανταγωνίστηκαν για 800 θέσεις.

Ο Λάζαρος Παναγιωτίδης, 35 χρονών, διευθύνων σύμβουλος του διεθνούς οργανισμού επιλογής προσωπικού και εκπαίδευσης «Skillup Australia», αναφέρει ότι δέχτηκε πλήθος τηλεφωνημάτων από φοιτητές και επαγγελματίες από την Ελλάδα οι οποίοι έψαχναν πληροφορίες σχετικά με την εργασία στην Αυστραλία. Υπολόγισε ότι περίπου 25.000 Έλληνες θα μετανάστευαν στην Αυστραλία τα επόμενα δυο χρόνια.

Η Ναταλία Γάσπαρη, 21 ετών, βρίσκεται στην Αυστραλία από τον Οκτώβρη και εργάζεται σαν σεφ σε ελληνικό εστιατόριο στο Σύδνεϋ, όπου κερδίζει 50.000 δολάρια Αυστραλίας το χρόνο, λίγο κάτω από τον μέσο μισθό της χώρας.

Πολλοί από τους Έλληνες που φτάνουν στην Αυστραλία στρέφονται στον Κώστα Μάρκο, γενικό γραμματέα της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της Μελβούρνης. Η πρωτεύουσα της πολιτείας της Βικτόρια είναι το «σπίτι» της τρίτης σε μέγεθος ελληνόφωνης κοινότητας παγκοσμίως, πίσω μόνο από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.

“Είμαι σε αυτή τη δουλειά 17 χρόνια και τα πρώτα 16 είχα συναντήσει μόλις δυο ανθρώπους που σκέφτονταν την μετανάστευση στην Αυστραλία. Το τελευταίο 6-μηνο μόνο, έχω συναντήσει περίπου 200 με 300 άτομα”, λέει ο κύριος Μάρκος.

Αλλά οι Έλληνες που έρχονται στην Αυστραλία σε αναζήτηση εργασίας και καλύτερης ζωής έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν και τον υψηλό ανταγωνισμό των υπολοίπων Ευρωπαίων που έχουν χτυπηθεί ήδη από την κρίση.

Μεταξύ 30 Ιουνίου και 30 Νοεμβρίου, οι κάτοχοι μόνιμης βίζας από το Ηνωμένο Βασίλειο έφτασαν στο 43% (7.160) ενώ για τους Ιρλανδούς το αντίστοιχο ποσοστό έφτασε στο 68% (2.610).

Οι ελληνες εχουν καλους λογους να διαμαρτυρονται. (GREEKS HAVE GOOD REASONS TO PROTEST.)

Του Declan Hill

Πηγή: The Ottawa Citizen

 

Σχεδόν όλα όσα νομίζετε ότι ξέρετε για την Ελλάδα του σήμερα είναι λάθος.

Αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό μου καθώς στεκόμουν ανάμεσα σε ένα πλήθος διαδηλωτών στην Πλατεία Συντάγματος κατά την διάρκεια της τελευταίας γενική απεργίας. Υπήρχε εορταστική ατμόσφαιρα: σουβλατζήδες εν μέσω γιαγιάδων, μαθητές που τραγουδούσαν και πολλές θεατρικές παραστάσεις στον δρόμο. Δεν είχε καμία σχέση με τις εικόνες που είχα δει. Κανένας πετροπόλεμος, ούτε δακρυγόνα, ούτε επιθέσεις με κανόνια νερού. Ίσως να στάθηκα τυχερός, αλλά υπήρχε ένα ευρύ φάσμα κανονικών ανθρώπων οι οποίοι βάδιζαν στην διαδήλωση. Οι συνήθεις ύποπτοι ήταν φυσικά εκεί: οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές καθώς και εκείνο το κομμάτι που ακολουθεί πάντα όλες τις διαδηλώσεις. Υπήρχε όμως και μια ευρεία κλίμακα άλλων: νοσοκόμες, γιατροί, ηθοποιοί και δάσκαλοι.

Μετά το τέλος της διαδήλωσης περπάτησα ανάμεσα σε σειρές αστυνομικών (οι οποίοι ήταν γενικά πολύ καλύτεροι από του φονικά άξεστους Καναδούς επιβολείς του νόμου στις συνόδους G8 και G20) και το κοινοβούλιο φτάνοντας μέχρι το Κολωνάκι, την πλούσια περιοχή της Αθήνας. Εκεί πήρα συνέντευξη από έναν δικηγόρο στα γραφεία της εταιρίας του θέλοντας να μάθω τη γνώμη του για τους διαδηλωτές. Περίμενα να ακούσω μια ταξική διατριβή περί τζαμπατζήδων φοροφυγάδων που μπλοκάρουν την κίνηση αλλά αντί γι’ αυτό ο δικηγόρος μου είπε ότι του άρεσαν οι διαδηλώσεις, ότι ο ίδιος είχε λάβει μέρος σε αρκετές από αυτές και ότι λυπόταν πολύ που δεν μπόρεσε να δώσει το παρόν στη σημερινή.

Άκουσα πολλές ιστορίες από ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων. Και κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό είναι ένα λάθος συμπέρασμα που προέρχεται από επιλεγμένες συνεντεύξεις. Οι ελληνικές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ποσοστό πάνω από 75% του πληθυσμού, όλων των οικονομικών τάξεων, είναι σύμφωνο με τις διαδηλώσεις.

Αν έχετε διαβάσει τα διεθνή μέσα ενημέρωσης τον τελευταίο χρόνο θα παρατηρήσατε πολλά άρθρα σχετικά με την αποκαλούμενη «Ελληνική ψυχοσύνθεση». Γενικά, οι Έλληνες σκιαγραφούνται ως άνθρωποι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι οι οποίο απολαμβάνουν να αράζουν στον ήλιο πίνοντας ούζο και κλέβοντας από τις γερμανικές τράπεζες, κέρδη τα οποία οι ίδιες έχουν βγάλει με πολύ κόπο. Το να περιγράφεις έναν ολόκληρο πληθυσμό με τέτοιους  όρους είναι επικίνδυνα κοντά στον ρατσισμό, αλλά παρόλα αυτά συναντάμε συνεχώς την παραπάνω ανάλυση από τα μέσα.

Το πρόβλημα είναι ότι τα γεγονότα δεν συμφωνούν με αυτή την ανάλυση. Γεγονός πρώτο: σε μια διεθνή έρευνα σχετικά με τις εργατοώρες οι Έλληνες έρχονται δεύτεροι σε σύνολο εργάσιμων ωρών, πίσω μόνο από τους Κορεάτες και πολύ μπροστά από του Καναδούς. Το δεύτερο είναι ότι η ελληνική οικονομία συγκρινόμενη με το σύνολο της Ε.Ε είναι σχεδόν όπως το μέγεθος του Μαϊάμι συγκρινόμενο με το υπόλοιπο των Η.Π.Α. Έτσι ακόμα και μια χρεοκοπία θα ήταν μεν ντροπιαστική αλλά όχι αρκετή για να συνταράξει την Ευρωπαϊκή οικονομία.

Τρίτο γεγονός, είναι ότι μέρος της εξήγησης γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες έχουν βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην κυβέρνησή τους δεν είναι  η άρνησή τους να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, (Εξάλλου σχεδόν τα 2/3 των εργαζομένων δεν έχουν επιλογή αφού οι φόροι αφαιρούνται από τον μισθό τους ακριβώς όπως και στον Καναδά). Αντιθέτως, οι άνθρωποι είναι στους δρόμους κυρίως επειδή έχουν χάσει την πίστη τους στους πολιτικούς ηγέτες της χώρας ύστερα από μια σειρά σκανδάλων διαφθοράς τα οποία ταρακούνησαν το ελληνικό πολιτικό τοπίο, αλλά δεν πήραν μεγάλη έκταση στο εξωτερικό. Το πιο περιβόητο από αυτά αφορά την υπόθεση Siemens. Η Siemens  συμβόλαια. Και ενώ κάποια από τα στελέχη της Siemens καταδικάστηκαν στην Γερμανία, κανένας Έλληνας πολιτικός από αυτούς που αποδέχτηκαν τις μίζες δεν πήγε φυλακή. είναι μια γερμανική πολυεθνική εταιρία, υψηλόβαθμα στελέχη της οποίας δικάστηκαν στα γερμανικά δικαστήρια με κατηγορίες για δωροδοκίες εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων με αντάλλαγμα υπερτιμολογημένα

Δεν είναι ότι δεν κατονομάστηκαν οι πολιτικοί που ήταν ύποπτοι για τις δωροδοκίες. Η ελληνική επιτροπή κατά της διαφθοράς συνέταξε μια καταδικαστική αναφορά για την υπόθεση Siemens. Ωστόσο, προτού πάρουν την άδεια για περεταίρω έρευνα έπρεπε, σύμφωνα με το νόμο, να υποβάλλουν τα ευρήματά τους στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν να μην δώσουν έγκριση ώστε να συνεχιστούν οι έρευνες για τους ίδιους.

Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που είναι υπεύθυνοι και για τις δημοσιονομικές περικοπές που υποτίθεται ότι θα ικανοποιήσουν τις γερμανικές και τις υπόλοιπες τράπεζες. Φανταστείτε τον Karlheinz SchreiberBrian Mulroney (έναν πρώην πολιτικό με προβλήματα αξιοπιστίας) να ορίζονταν υπεύθυνοι για περικοπές στο σύστημα υγείας του Καναδά και θα μπορέσετε να κατανοήσετε την οργή των Ελλήνων. Να λοιπόν γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες διαδηλώνουν στους δρόμους. (έναν καταδικασμένο για δωροδοκίες Γερμανό) και τον

Όχι επειδή είναι τεμπέληδες ή επειδή δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους αλλά επειδή δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν από τους πολιτικούς τους.  

INSIDE JOB (ΕΝΑ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ)

Το εξαιρετικό (και πολυβραβευμένο) ντοκιμαντέρ του Charles Ferguson
 με τίτλο «Inside Job» ξεσκεπάζει τους υπαίτιους της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και κρατάει τη χώρα μας ακόμη δέσμια των δανειστών μας.

 

The American Dream Film

Ένα πολύ έξυπνο βίντεο που περιγράφει με πολύ απλό τρόπο την επιρροή των τραπεζιτών στις ζωές των Αμερικανών πολιτών και όχι μόνο.