Περηφανη αλλα αδυναμη: η Ελλαδα που αγαπω. (Proud, but powerless the Greece that I love)

Του John Humphrys

 

Πηγή : www.telegraph.co.uk

 

Μετά από ένα χρόνο με διαμάχες χωρίς προηγούμενο, η Ελλάδα, το κακό παιδί της Ευρώπης, αξίζει περισσότερη συμπάθεια παρά κριτική.

Η Ελλάδα παραμένει το κακό παιδί της Ευρώπης. Αν μείνει προσκολλημένη στο ευρώ, θα τραβήξει πιθανότατα τελικά στο βυθό και του υπόλοιπο της ευρωζώνης. Αν χρεοκοπήσει και δεν ανταποκριθεί στα βαριά χρέη της, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα βυθιστούν στο χάος.

Αλλά κάντε λίγο υπομονή πριν αρχίσετε να λιθοβολείτε αυτό το “κακό παιδί”. Είναι η ώρα να μπει ένας άλλος παράγοντας στο παιχνίδι. Περιγράφει τον εαυτό του ως μάστερ των ψευδαισθήσεων, ως έναν θαυματοποιό και θα προσπαθήσει να σας πείσει να μην πιστεύετε σε κάτι πριν το δείτε με τα μάτια σας. Θα αποδείξει ότι η Ελλάδα αξίζει τελικά την συμπάθεια σας και όχι την καταδίκη σας. Κυρίες και κύριοι, εγώ είμαι αυτός ο θαυματοποιός.  

 

Πριν επιχειρήσω το ακατόρθωτο, πρέπει να δηλώσω πρώτα κάτι ενδιαφέρον. Έχω ένα σπίτι στην Πελοπόννησο και ο γιος μου ζει με την αξιαγάπητη Ελληνίδα γυναίκα του και τα παιδιά τους στην Αθήνα. Οπότε νιώθω στοργή γι’ αυτή την εξαγριωμένη χώρα. Και επειδή είμαι σταθερός επισκέπτης της τα τελευταία 20 χρόνια, έχω καταφέρει να την δω τόσο στα καλύτερα όσο και στα χειρότερά της, ποτέ όμως σε τόσο άσχημη κατάσταση όπως τον τελευταίο χρόνο. Τα χειρότερα μπορούν να συνοψιστούν σε δύο λέξεις. Η μία είναι η διαφθορά, η άλλη η ανικανότητα.

Στην κορυφή του οικοδομήματος της διαφθοράς είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες που κατάφεραν να γίνουν βαθύπλουτοι εις βάρος του έθνους. Το να συγκρίνετε τους διεφθαρμένους πολιτικούς των χωρών σας με αυτούς της Ελλάδας είναι σαν να συγκρίνεις ένα ζωηρό αγοράκι που κλέβει απ’ το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του μια σοκολάτα με τον αρχηγό της μαφίας που θα σε καθαρίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα επειδή δεν του έδειξες τον απαραίτητο σεβασμό. 

 

Στην βάση της πυραμίδας βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εμφανίζονταν στην δουλειά τους όποτε τους βόλευε και έκαναν παράλληλα μια – δυο δουλειές ακόμα. Ή μπορεί ακόμα να ήταν και υπάλληλοι “φαντάσματα”. Οι δουλειές τους ήταν ανύπαρκτες αλλά πληρώνονταν κανονικά επειδή ο δεύτερος ξάδερφος τους διοικούσε το τμήμα. Προσθέστε σε αυτό το τοξικό μίγμα και λίγο νεποτισμό, δωροδοκίες, φοροδιαφυγή, απληστία και ανικανότητα, την γραφειοκρατία που κυριαρχεί στον δημόσιο τομέα εδώ και πολύ καιρό, και να η εξήγηση για την σημερινή κατάσταση.

Οι Έλληνες όμως δεν μπορούσαν να προκαλέσουν μόνοι τους την καταστροφή τους. Χρειάζονταν βοήθεια από εξωτερικούς παράγοντες, όπως υψηλόβαθμα στελέχη επενδυτικών τραπεζών που έκαναν τα στραβά μάτια όταν γινόταν μαγείρεμα στα νούμερα και ξένες κυβερνήσεις που γνώριζαν καλά ότι το καράβι κατευθύνεται στους βράχους αλλά ήταν ευτυχισμένοι που το έβλεπαν να επιπλέει ως τότε.

Τώρα όμως που το καράβι βυθίζεται γρήγορα, δεν είναι οι πλούσιοι και οι ισχυροί αυτοί που θα υποφέρουν αλλά οι απλοί Έλληνες που έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό. Αισθάνονται προδομένοι από του πολιτικούς τους και από τους ηγέτες της Ε.Ε και ιδιαίτερα αυτούς της Γερμανίας. Δεν έχω συναντήσει ούτε έναν Έλληνα που να μην νιώθει αυτό το θυμό.

 

Οι νεότεροι εκφράζουν αυτό τον θυμό διαδηλώνοντας. Σχεδόν οι μισοί νέοι στην Ελλάδα είναι άνεργοι. Αυτοί που δουλεύουν εκφράζουν την οργή τους οργανώνοντας απεργίες. Άλλοι αλλάζοντας την πολιτική που υποστηρίζουν από την δεσπόζουσα τάξη, στην ακροαριστερά ή στην ακροδεξιά. Πολλοί άλλοι, στη χώρα που έμαθε στον υπόλοιπο κόσμο τον όρο δημοκρατία, δεν βρίσκουν καμιά ουσία στην πολιτική όταν ο εκλεγμένος πρωθυπουργός τους μπορεί ανά πάσα στιγμή να αντικατασταθεί από έναν τεχνοκράτη που τον επέβαλλε  ξένη δικτατορία. Κάποιοι ακόμα σιγοψιθυρίζουν: “Τουλάχιστον με την χούντα….”. Η Ε.Ε είναι όμως αυτή που δέχεται τα περισσότερα πυρά. Ειδικότερα αυτό που όλοι αποκαλούν «η Τρόικα» δηλαδή, η Ε.Ε, το ΔΝΤ και η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα.

Αυτό ίσως και να μοιάζει πολύπλοκο, αν σκεφτεί κανείς πόσο έχει ευημερήσει η Ελλάδα από την στιγμή που μπήκε στην ΕΕ, 30 χρόνια πριν. Τώρα, που η μέρα της αποπληρωμής έφτασε, είναι οι απλοί άνθρωποι που πρέπει να πληρώσουν το τίμημα. Η αίσθηση της αδικίας που έχουν παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός εθνικού τους ήρωα: του Μανώλη Γλέζου.

Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα το 1941 ύψωσαν την σβάστικα πάνω απ’ τον Παρθενώνα. Ο Γλέζος, ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή, σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη και έσκισε την μισητή σημαία. Ήταν 19 και από τότε δεν έχει σταματήσει να μάχεται ενάντια σε κάθε τι καταπιεστικό. Πολέμησε στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε την ήττα του Χίτλερ. Πολέμησε την στρατιωτική δικτατορία  που κυριάρχησε στη χώρα μέχρι το 1974 και πέρασε χρόνια στη φυλακή υπερασπιζόμενος την δημοκρατία. Έδωσε πολιτικές μάχες όταν εκλέχθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τώρα, αντιμάχεται την συμφωνία που επιβάλλεται από την τρόικα.

Πέρυσι ήταν στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης όταν δέχθηκε επίθεση από την αστυνομία. Του πέταξαν δακρυγόνο και τον άρπαξαν από τον λαιμό. Ήταν 89. Ήταν πάλι στην πρώτη γραμμή μετά από λίγες μέρες. Στο σπίτι του στην Αθήνα τον ρώτησα γιατί η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να ξεπληρώσει όλα αυτά τα μεγάλα ποσά που έχει δανειστεί. Αντί για απάντηση μου έδειξε ένα βιβλίο που έχει εκδώσει με τραγικές περιγραφές από τις φρικαλεότητες των Ναζί και φωτογραφίες κάποιων από τους 200.000 που είτε πέθαναν από την πείνα είτε εκτελέστηκαν.

 

Η σφαγή στο χωριό Δίστομο, όπου 218 άντρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν από τα SS ενώ τα σπίτια τους καήκαν ολοσχερώς, περιγράφηκαν από ένα γερμανικό δικαστήριο το 2003 σαν “ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”.

Μετά μου έδειξε ένα πορτραίτο του νεαρού του αδερφού και κρεμασμένη δίπλα του, μια κορνίζα που περιείχε ένα κομμάτι ξεθωριασμένου υφάσματος. Ήταν κρυμμένο στον μπερέ του αδερφού του ενώ μέσα του υπήρχε καλά διατηρημένο και ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Ο αδερφός του ήταν ένας από αυτούς που εκτελέστηκαν.

Ο κ. Γλέζος φουσκώνει από υπερηφάνεια όταν μιλάει για το πώς ο αδερφός του συνάντησε τον θάνατο. Υπερηφάνεια και θυμός. Υπερηφάνεια για τον αδερφό του. Θυμός για την μοντέρνα Γερμανία, η οποία λέει, ποτέ δεν αποζημίωσε την Ελλάδα για όλα αυτά που της προκάλεσε. Αντίθετα η Γερμανία επιμένει να της επιστρέψει η Ελλάδα λεφτά τα οποία, λέει ο κ. Γλέζος, το έθνος ξεγελάστηκε και τα δανείστηκε μόνο και μόνο για να γίνουν οι Γερμανοί ακόμα πιο πλούσιοι και ισχυροί.

Πρέπει να επισημάνω ότι τα παρακάτω δεν αποτελούν απλά την άποψη ενός και μόνο, και ίσως και λίγο εξαπατημένου υπερήλικα. Είναι επίσης αποδεκτά από εκατομμύρια απλούς Έλληνες και από πολλούς πολιτικούς επίσης. Δεν ταιριάζουν με το στερεότυπο του φοροφυγά πότη ρετσίνας. Δουλεύουν σκληρά και πραγματικά υποφέρουν από το πρόγραμμα λιτότητας. Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι δίνουν τις συντάξεις τους στα παιδιά τους για να μην πεινάσουν τα εγγόνια τους. Οι ίδιοι την “βγάζουν” με σούπες.

 

Η χώρα έχει γίνει αγνώριστη. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος σαν κι εμένα, που την επισκέπτεται ανελλιπώς εδώ και τόσα χρόνια, θα σταματήσει να την αγαπάει. Στο τέλος αυτής της απαίσιας χρονιάς η στοργή που νιώθω γι’ αυτήν είναι ίδια όπως και στην αρχή. Όμως, τι είναι πραγματικά η Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι απερίγραπτα όμορφη. Η ιστορία της και η κληρονομιά της είναι κάτι το μοναδικό. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι κάτοικοί της όμως; Δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι πολλοί από αυτούς νιώθουν νικημένοι….